De lente begon dit jaar op 20 maart en om dat te vieren ging ik 21 maart met de Traction naar Drachten. Na 5 maanden rust uit de loods gehaald en na het oppompen van wat benzine en het laden van de accu, sloeg hij weer heerlijk aan; direct op 4 cilinders en mooi “rond”.

Ik had voor dit evenement boodschappen besteld bij Jeroen Berntsen die dat altijd tot in de puntjes verzorgt. Let op, voor € 25 had ik 10 weerstanden, 2 transistoren, 2 leds, 8 condensatoren, een plaatje met een dingetje erop, schroefjes, moertjes en draadjes. Om het compleet te maken een plastic bakje waar je alles uit kon halen en een aluminium bakje om alles weer in te stoppen. Terwijl ik onder de indruk zat te zijn van mijn bestelling begon mijn buurman alle onderdelen te ordenen. Zelf doe ik dat nooit, bij de supermarkt leg ik het ook zo in de kar. Goed, ik wilde natuurlijk niet onverschillig lijken en net als bij het uitzoeken van kleding zorgde ik ervoor dat de streepjes niet bij de ruitjes kwamen. 

Intussen haalde ik een nieuwe troef tevoorschijn; een tip van Jeroen om goed aan de start te verschijnen; een “soldeerstation”. Ik hoef u niet uit te leggen wat het is, bijna de helft van de aanwezigen hadden hetzelfde station opgehaald, geweldig handig met van die klemmetjes zodat je het printje onder iedere hoek kan vastzetten. Kost een paar centen (€ 7,95) maar dan heb je ook wat. Mijn buurman had een betere oplossing; het leek op de klem van een startkabel, maar je kon er geweldig mee schieten. Voor dat hij het in de gaten had verdween zijn printje door de lucht en belandde achter Jeroen in een hoek. Een hele prestatie, dat het heel bleef en dat hij het later op de avond nog werkend kreeg ook.

Ondertussen was ik driftig aan het zoeken naar iets wat doorzichtig was en kleiner dan een weerstandje. De mensen die niet soldeerden hadden op deze manier wat afleiding en hielpen mij zoeken. Omdat ik dit listig onder mijn soldeerstation had geplakt vonden ze niets. 

Mijn linkse buurmannen deden het samen, de assistent die zelf de onderdelen te klein vond om een eigen stroboscoop te maken vroeg zich af waarom we dit eigenlijk maakten. Ik vertelde hem dat de rode draad een “antenne” was om het signaal van de bougie op te vangen en dat door tussenkomst van ons kastje er een lichtsignaal uit de LED kwam waarmee je de ontsteking kon afstellen. Tsja, achteraf snap ik wel dat deze uitleg wat “kort door de bocht” was, maar mijn buurman lachte mij gewoon uit. Hij keek mij aan met een blik van: Druk een pen in je vliegwielhuis en draai de verdeler tot je proeflampje gaat branden, maar hij was dan ook iets ouder dan ik.

Doordat wij zo gezellig zaten te praten soldeerde ik een draad op de verkeerde plaats, waar hij overigens goed vastzat. Dat gaf natuurlijk een hoop vertrouwen en mijn andere linkse buurman besloot om het ook zo te maken. Vreemd eigenlijk, bij hem zat de draad namelijk wel op de goede plaats. Toen Jeroen hem erop wees, dat het op deze manier niet zou werken, keek hij mij boos aan en bracht hem weer terug in de oorspronkelijke staat. Om buurman wat tegemoet te komen heb ik dat toen ook maar gedaan. 

Laat op de avond vertrokken wij voldaan naar huis, de stroboscoop werkend in de kofferbak. Jeroen, wat is het toch knap dat jij in staat bent met zo’n groep om tot een dergelijk resultaat te komen. Geniet even van je rust, voordat je het weet komt het bestuur langs met de vraag om een nieuwe avond te organiseren. Als je dat doet weet je een ding zeker……

Wij zullen er bij zijn!!!

Otto Greiner